Dorine Taanman (30) heeft altijd angst en wil dat niet laten zien, omdat ze wil voorkomen dat mensen haar een zeurpiet vinden. Die angst komt voort uit haar PTSS (posttraumatische stressstoornis).
Het is allemaal begonnen toen Dorine nog maar 5 jaar was. Ze raakte plotseling verlamd, waardoor ze een tijd in het ziekenhuis moest blijven. Aan die periode heeft ze nare herinneringen overgehouden. Niet omdat de doktoren of zusters onaardig waren, maar omdat ze zo weinig controle had over de situatie. Ze was immers nog zo klein. Later heeft ze ook nog een ernstig ongeluk met de fiets gehad.
Altijd angst
‘Dit heeft ertoe geleid dat ik bijvoorbeeld heel heftig ging trillen als andere kinderen vertelden over een prikje. Zelfs toen ik allang weer genezen was, bleef ik erg angstig voor alles wat met ziekte en ziekenhuizen te maken had. Dat is de PTSS', zegt Dorine. ‘Er zit altijd angst in mijn lijf en dat maakt dat ik op sommige dingen anders reageer dan anderen. ‘Laat het los’, zeggen mensen dan. Dat is vast goed bedoeld, maar bij mij werkt dat gewoon niet. Zo’n opmerking maakt het alleen maar erger omdat het me niet lukt. Ook al wíl ik dat wel.’
Werken met PTSS
Tijdens werk is PTSS ook lastig. ‘Soms heb ik bijvoorbeeld last van flashbacks. Ik wil graag dat daar een beetje ruimte voor is, want ik kan er echt niks aan doen. Maar mijn leidinggevende reageerde er negatief op, waardoor ik later thuis zat met een boel boosheid. Op het werk durf ik mezelf niet goed uit te drukken. Ik ben bang dat mensen me een zeurpiet vinden. En dat wil ik al helemáál niet.’
Positief over de toekomst
Volgens Dorine denken veel mensen dat PTSS alleen maar voorkomt bij militairen. ‘Maar ook gewone mensen kunnen het hebben en ik zou daar graag wat meer begrip voor willen. Het doet pijn als mensen het afdoen met ‘Ach, kop op’. Daarom ga ik op vrijwillige basis aan anderen – ook werkgevers – vertellen wat PTSS inhoudt. Ik wil iets van het onbegrip wegnemen rondom deze aandoening. Ik praat er open over, ik schaam me nergens voor. Misschien kan ik zo een stem geven aan al die mensen die het niet durven te vertellen.’
Beeld: de Beeldredaktie
Reacties
Geweldig!!!!
Groetjes van Marja
Hoi Dorine,
Kippenvel toen ik je stukje las.
Dapper en goed dat je je ziekte op deze manier een positieve wending gaat geven!
Hartelijke groet, Mieke
Dank Mieke van den Bergh, jou reactie geeft mij nog meer Motivatie!
Dank Marja, lief dat je zo reageert, het geeft mij nog meer motivatie!
Fittedame30 ben ik Dorine
Hoi Dorine,
Goed idee van je. Bij mij een dergelijk verhaal, ook door ziekenhuisopname. Ik ben 39. Toen was ik vier en bij mij waren de mensen niet aardig - vreemd genoeg.
De stichting Kind en Ziekenhuis is in het leven geroepen om trauma te voorkomen bij kinderen, zo ergens in de jaren '80. Veel is verbeterd, maar ik hoor nog steeds dit soort verhalen van mensen die onvoorbereid met hun kind in het ziekenhuis terecht komen.
Ik heb zelf wel gemerkt met nieuwe ziekenhuisbezoeken - poliklinisch - dat het ook een mogelijkheid tot verwerking kan zijn, juist omdat je als volwassene de herinneringen van toen herbeleefd en er nu wel vragen over kunt stellen en er over na kunt denken. Succes!
Fijn om eens iets herkenbaars te lezen. Ik ben op mijn 12e voor het eerst in het ziekenhuis gekomen, eerst in het buitenland, iedereen was heel vriendelijk, maar ik verstond ze niet en later bleken ze fouten te hebben gemaakt. Vlak daarna kwam ik in nederland in het ziekenhuis, ook hier veel fouten en later onbegrip en ontkenning van de artsen. Dokters en bekenden hebben mij hierna wel verteld dat ik trauma had meegemaakt en dat ik last van trauma had, maar ik heb mij 10 jaar later pas gerealiseerd dat ik echt getraumatiseerd was.
Therapie heeft geholpen de angst voor alles wat er niet mee te maken had iets weg te nemen, trauma spreid als een soort spinnenweb door je leven, maar helaas is het complex.
Ik heb veel geleerd van trauma, ik ben optimischtisch en sterk, maar het dringt pas na een jaar zware therapie en 11 jaar na dato soms tot mij door dat ik het overleefd heb, en dat ik blijkbaar ook een echt mens ben.
Het wordt tijd dat mensen weten dat ptss niet alleen bij militairen is.
Had ik het mij beseft, dan had ik zeker eerder gericht naar hulp voor mezelf gezocht.
Probeer veel met anderen te praten over je probleem, nodig mensen uit om te komen praten, speel geen verstoppertje, wees jezelf,fier en sterk.
Zou graag met mensen met soort gelijke problemen praten, maar vooral;
LUISTEREN. Sterkte dame, deze oude man (77) duimt voor je. P
Dank voor alle reacties op mijn stukje, dat motiveert mij zo door!!! Ik doe wat ik kan!!
Reactie toevoegen
Laat hieronder je reactie achter. Het betekent een verplicht veld