Goed genoeg

Mijn halve leven ben ik onzeker geweest. Ik voelde mij niet goed genoeg en dacht dat anderen het beter wisten dan ik. Weinig zelfvertrouwen. Het waren mijn gedachten die mij allerlei overtuigingen ingaven, die achteraf helemaal niet bleken te kloppen. Ik wilde het iedereen naar de zin maken. Mijn familie en vrienden moesten mij vooral erg aardig vinden. Dus als ik moest kiezen tussen het voldoen aan verwachtingen van anderen of mij terugtrekken, koos ik voor de anderen. Dat eindeloze wikken en wegen kostte enorm veel energie, maar ik hoorde er tenminste bij en kreeg geen verwijten. Dat gaf mij een goed gevoel. Althans, dat dacht ik.

Grenzen aangeven

Vanaf het moment dat ik in een burn-out belandde, kwam daar verandering in. Het werd me duidelijk dat ik wel de kring mensen in mijn omgeving, maar niet mijzelf behaagde. Een lange weg volgde waarop ik leerde mijn grenzen aan te geven. Familie en vrienden waren dat niet gewend. Iedere keer opnieuw probeerden zij de keuze die ik voor mijzelf maakte om zeep te helpen. Soms zwichtte ik voor die druk en vond ik de kracht niet om bij mijzelf te blijven. Dit ging net zolang door tot ik sterk genoeg was om nee te zeggen in plaats van toe te geven aan de drang. Hierdoor is het contact met enkele familieleden en wat vrienden verbroken. Als zij zich gekwetst voelen, zegt dat weinig tot niets over mij, maar alles over henzelf. Kwesties waar zij op hun beurt naar mogen kijken. Uiteindelijk komen voor hen nieuwe vrienden in de plaats.

Mijn eigen keuze

Bij mijzelf blijven, geeft mij inmiddels blijvende voldoening. De rust en het vertrouwen in mijzelf zijn weldadig. Geen onzekerheid meer, maar op ieder moment exact voelen welke keuze ik voor mijzelf kan maken. Want alleen ik weet wat goed voor mij is. Niemand anders.

Lees ook de eerdere blogs die Loes schreef voor UWV Perspectief

• Kwetsbaarheid vergt moed
• Geluk in mijn tuin
• Spiegeltje, spiegeltje aan de wand …