'Trots op onze zoon'

Rob werd geboren met een hersenbeschadiging. Hij was een vrolijk mannetje, vertelt zijn moeder Gerrie. ‘We namen hem overal mee naartoe. Wij willen hier een positief en gelukkig mens van maken, besloten wij.’ 

Sociaal mens

Dat is prima gelukt. En zeker niet alleen dankzij hun inspanning. Gerrie: ‘Misschien doordat wij hem met veel mensen in contact brachten, groeide hij uit tot een sociaal mens. Zijn positieve instelling en doorzettingsvermogen brachten hem ver. Hij wil iets van zijn leven maken en geniet van wat hij heeft. Natuurlijk heeft hij weleens verdriet. Maar hij weet elke tegenslag om te buigen naar positiviteit. Dat vinden wij zo knap.’ Wil: ‘Wij zijn trots op onze zoon en iedereen mag dat weten.’

Twee banen

Rob werkt inmiddels 20 jaar bij de gemeente Heeze en sinds een jaar bij een eetcafé in dezelfde plaats. Wil: ‘Daar heeft hij net een vast contract gekregen. Zijn tomeloze inzet en de manier waarop hij met klanten omgaat worden daar erg gewaardeerd.’ Gerrie: ‘Zelf zegt hij altijd: ‘Ik heb geen hobby, ik heb het café’.’

Stage in de Tweede Kamer

Vraag Robs ouders naar de mooiste momenten met hun zoon en ze komen met de mooiste verhalen. Wil: ‘Zijn 1e stage was in het restaurant van de Tweede Kamer. Natuurlijk maakten we ons wel zorgen of dat wel goed zou gaan. Maar het liep meteen geweldig.’ Gerrie: ‘In die periode zei mijn schoonvader eens tegen hem: ‘Ach jongen, je zult wel nooit minister-president worden’. Waarop Rob zei: ‘Nou opa, ik zit er anders wel heel dichtbij.’’ 

Humor

Die humor, dat vindt Gerrie dus prachtig. ‘Hij gaat zo creatief met zijn beperking om. Hij vroeg eens aan een buschauffeur of dit de bus naar Nuenen was. De buschauffeur antwoordde met: ‘U kunt toch lezen?’ ’Nee,’ zei Rob, ’dat kan ik niet. En u bent er om mij te helpen.’ ‘Prachtig toch?’

‘Hoe zal het gaan als wij er niet meer zijn?’

Natuurlijk zijn er ook zorgen. Wil: ‘Ik doe zijn administratie, mijn vrouw zorgt ervoor dat hij goed eet. En voor het beheren van een persoonsgebonden budget moet je een halve accountant zijn. Maar wij worden ook ouder. Hoe zal het gaan als wij er niet meer zijn. Daar liggen wij wel wakker van.’

Moeite met standaardteksten UWV

Wil heeft het soms ook moeilijk met de standaardteksten waarmee mensen als Rob worden geconfronteerd vanuit UWV. ‘De toon is vaak zo belerend, gericht op mensen die een duwtje in de rug nodig hebben om aan het werk te gaan. Terwijl de meeste Wajongers niets liever willen dan werken. Daar zou de taal wel op aangepast mogen worden. Hij heeft 2 vaste banen en doet het dus gewoon zeer goed.’

Gerrie: ‘Zonder zijn handicap zou hij het ver hebben gebracht, dat zeggen wij dikwijls tegen elkaar. Maar hij heeft die beperking nou eenmaal en hij haalt het optimale uit wat hij wél kan.’

Reageren? Laat je reactie hieronder achter.