Vóór haar diagnose dacht Martine (44, IVA) dat ze ‘gewoon’ een kneus was, en daarom vaak struikelde, enkels verzwikte en botten kneusde. Ze bleek de bindweefselaandoening EDS te hebben.
Martine schrijft over beperkingen, over het tóch moeten toegeven dat ‘die vervloekte elro’ (elektrische rolstoel) nodig is. Ze schrijft over het schuldgevoel (naar collega’s, je partner én naar jezelf), de ergernissen (sommige doktoren) maar vertelt ook over haar blijvende liefde voor het leven: ‘Mijn leven in die vervloekte rolstoel met een grote lach op m’n gezicht, this is my life and I’m living it, in the best way I can!’
De realiteit, maar met veel humor
Ze vertelt over de negatieve dingen die EDS haar brengt, maar weet met humor duidelijk te maken dat ze steeds probeert op het positieve te focussen. ‘En nu? Nu is de elro mijn vriend …
Ik schrijd vooruit, haren in de wind, smile op m’n smoel, want ik kom weer buiten. Ik roep voorbijgangers vriendelijk gedag. Mensen kijken me na. Ik verbeeld mij maar dat het de opvallende verschijning is. Het nog lang niet bejaarde blondje in haar racemobiel. Lachend en genietend van het leven.’
Speciaal voor UWV Perspectief schreef Martine een blog over kansen in haar leven.
Reacties
Beste Martine,
Ik Ken u als mijn achterbuurvrouw. We hebben allebei een hond, meestal zie ik uw man wandelen met de hond heel af en toe zie ik jou in de rolstoel met je hond Job. Ik heb zoveel bewondering voor je. Je hebt steeds een lach op je gezicht. Straalt, deinst voor niks terug, hebt zin in het leven. We wonen al 15 jaar op deze plek, heb je slechts paar x gezien. Je bent een voorbeeld voor zovele andere lotgenoten. Mijn respect voor jou. Groetjes, Arianne
Reactie toevoegen
Laat hieronder je reactie achter. Het betekent een verplicht veld