Kansen voor een hopeloos geval

Als je nadenkt over chronisch ziek zijn, kom je als eerste op gemiste kansen. Ik was een niet onaardige fotografe en vormgeefster, en mijn werk was een groot deel van mijn leven. Toen het echt misging met mijn lijf moest ik dat deel opgeven. Fotograferen ging niet meer en zitten werd mijn aartsvijand. Dus achter de computer zitten lukte maar zelden. Wat miste ik mijn werk, de collega's, het gevoel van 'nut' hebben, de deadlines. Een gemiste kans op promotie, maar vooral het mezelf verder ontwikkelen in mijn werk. Ik viel in een gat.

Kans: sport

Gemiste kansen had ik al jaren op sportief gebied, ik zag de ene na de andere mogelijkheid als sneeuw voor de zon verdwijnen. Dansen heb ik het langst volgehouden, tot mijn knieën letterlijk de verkeerde kant op gingen en de pijn niet meer te harden was. Uiteindelijk kwam ik door zware overbelasting volledig plat te liggen en kon ik niets meer. Mijn lijf ging in staking en dacht: zoek jij het uit, zonder mij. Weer een gemiste kans ...

Kans: revalidatie

Revalidatie, een andere kans. Een kans om terug te keren op het werk. Ik kon willen wat ik wilde, maar mijn lijf bleef tegengas geven. Elke poging eindigde in ontstekingen. En na een jaar van vruchteloos proberen werd ik bestempeld als hopeloos geval. Maar ik gaf het nog een kans: revalidatiecentrum nummer 2. Een eind rijden ‒ daar ging het al mis ‒ en wederom een ticket enkele reis richting huis. De zoveelste gemiste kans. Zo voelt het, je lijf laat je in de steek. Je faalt op ieder front. Je bent ontrainbaar en nutteloos. Afgekeurd (dat woord moeten ze afschaffen) en afgedaan. Einde carrière en einde van je mogelijkheden. Of toch niet?

Kans: schrijven

Omdat ik mij liggend stierlijk verveelde en er ook grenzen zijn aan het kijken naar Netflix, ben ik gaan schrijven. Eerst gedichten, ik bracht 2 bundels uit. Later mijn blog Welkom in de wereld van een kneus. Het bleek dé kans om mijn leven weer op orde te krijgen. Ik probeer te verwoorden hoe het is om met veel beperkingen om te gaan. Als voornamelijk platliggende rolstoeler mét pookje weet ik daar best een en ander van. Ik beschrijf mijn ervaringen met bureaucraten, met hulpmiddelen en met ongelovige judassen. Mijn leven heeft weer zin: de lezers van mijn blog geven mij weer energie door hun lieve en ontroerende reacties. Ik schrijf vooral met een lach, maar soms is de traan er ook. Een leven als chronisch zieke gaat nu eenmaal gepaard met de nodige hobbels.

Kans: ook voor mij

Ik heb mijn kans gezien én gepakt. Ik heb grote plannen en ik heb geleerd dat je niet gedefinieerd wordt door je werk. Werken is fantastisch, als je het kunt. Lukt het niet, dan komen er andere kansen voor in de plaats. Ik gun iedereen zo’n kans. Ogen open voor de kleine dingen, het leven heeft zo veel moois te bieden!

Boek met blogs 

Martine bundelde haar blogs in het boekje ‘Welkom in de wereld van een kneus – lotgevallen van een EDS-ser’.